Człowiek wilkowi człowiekiem

Człowiek Wilkowi człowiekiem

To się w głowie nie mieści i włos staje dęba co my z Matką Ziemią robimy

Zabijamy, wycinamy, wygrzebujemy, trujemy, palimy, śmiecimy

Wyliczać by można bez końca bo i nasza zachłanność jest nieskończona

Naszczaliśmy do jezior, inne wysuszyliśmy. Morza toną w plastiku, nie widać rybiego ogona

Resztę wody zatruliśmy. Smacznego, człowieku bezmyślny.

Naszym braciom mniejszym zafundowaliśmy koszmar i cierpienie.

Zwłaszcza tym domowym, hodowlanym. Przygarnęliśmy je pod swój dach oferując zbawienie?

Tak, jako ofiary, na talerzu ludzkości.

I przetwarzamy pozostałości czyli skórę i kości.

Zwierzętom dzikim zabraliśmy dom, zostawiając im skrawki planety

A i tam wchodzimy z butami by do nich strzelać, niestety...

Zasłaniając się biblijnym „czyń sobie ziemię poddaną”

Zrobiliśmy z Ziemi... kloakę zasraną.

Człowiek wilkowi człowiekiem.

Czy słyszeliście kiedykolwiek, żeby wilk zabijał na zapas? Albo dla przyjemności?

A człowiek i owszem. Jest drapieżnikiem jak wilk. Ale bez zasad. I bez litości

Uzbrojony w sztucery z lunetami, drony i inne techniczne nowości

Kropi do braci mniejszych śliniąc się z przyjemności.

Stań tchórzu, człowieku - miękka fajo, z gołymi rękami!!!

Do pojedynku z wilkiem, dzikiem albo chociaż zającami!

Nie znamy umiaru i o opamiętaniu nie ma żadnej mowy

Będziemy tak doić zasoby Ziemi, aż się skończą. Nie będzie ich odnowy

I dostaniemy nakaz eksmisji. Ziemia już się poddała...

Już nie ma cierpliwości żyć z nami wspólnie. A nie raz nas ostrzegała

Jesteśmy jednorazowym śmieciem, jak reklamówka jednorazowa

Ziemia nas wyrzuci i znikniemy, o tym tu właśnie mowa

Może zdążę umrzeć, gdy nieboskłon jeszcze będzie niebieski.

Ale co zostawię swoim dzieciom? Może przeciwgazowe maski?

Andrzej Janka

Gniezno, 18 marca 2021 r.

czytał Dariusz Pajkert