Je kunt niet enkel toeschouwer zijn bij het lijden van Christus (2)

Vorming voor elke dag

Daarom moet de Heere God wel toornig op ons zijn. Hij moet ons wel straffen om zoveel zonden en ongerechtigheden. Wanneer de Heere dan ook met ons in het recht zou treden en ons zou dagvaarden voor zijn rechterstoel en tegen ons zou inbrengen alles wat wij tegen Hem misdreven hebben van onze jonkheid aan en ons ook zou wijzen op onze erfzonde... ach, wie van ons zou dan voor Hem kunnen bestaan?

Nu zijn wij mensen geneigd om daar overheen te praten. We hopen dat het wel mee zal vallen. Dat God het toch als het er op aankomt zo nauw niet zal nemen. Maar het kan niet meevallen. God is immers zeer rechtvaardig en heilig in zijn richten.

En wanneer de rechtvaardig verdiende straf nu op ons zou neerkomen, wanneer Hij ons nu zou straffen om alles wat we tegen Hem en zijn heiige wet hebben gedaan, dan zouden we vergaan.

Daarom kunnen we alleen voor God staan met een verbroken hart en een verslagen geest. We moeten weten van onze zonde en schuld en van de toorn en van de vloek Gods, die daarom over ons komen. Dan pas versta ik iets van het wondere geheim van hetlijdenvan Christus en van het kruis van Golgotha. Anders blijf ik een toeschouwer op de tribune, een ontroerde toeschouwer misschien, maar Christus wijst het medelijden met Hem af. We moeten medelijden hebben met onszelf en met onze kinderen.

Maar wanneer we aan de voet van het kruis staan en ons verwonderen dat Christus daar hangt in onze plaats, dan kan iets van dat wondere geheim worden verstaan, dat Hij ons van God gegeven is als onze Borg en Middelaar. Wanneer we zeggen moeten: Dat kruis waar Christus aan hangt is mijn kruis en de vloek die Christus ondergaat is mijn vloek, en de toorn Gods waaronder Christus bezwijkt is de toorn die ik verdiend heb en de straf die Christus daar draagt is de straf die op mijn rug had moeten neerkomen, dan verstaan we waarom Christus daar hangt. En dan weten we ook: zo groot, zo verschrikkelijk zijn mijn zonden, dat Hij daarvoor zo bitter en zo ontzaglijk moetlijden.

En dan is het er ons om te doen om de Borg te zien, Die ons van God gegeven is. Dan gaat het er ons om, om de hand te leggen op die Borg, de hand van het geloof, en te zeggen: Dat is nu mijn Heiland en mijn Zaligmaker, mijn Borg en mijn Middelaar.

Ds. A. Vroegindeweij, Gereformeerd Weekblad 1958